امروزه استفاده از گرین وال یا همان دیوار سبز در دکوراسیون داخلی از محبوبیت بسیار بالایی برخوردار است. در سال های اخیر استفاده نمودن از دیوار سبز به عنوان یک طراحی ترند و منحصر به فرد در دنیای معماری شناخته می شود. از طرفی وجود دیوار زنده به عنوان بخشی از طراحی می تواند به زنده نگه داشتن طبیعت در دنیای ماشینی در کلان شهرها کمک نماید. به همین دلیل است که در اکثر طراحی ها و همچنین بازسازی ساختمان ها از دیوار سبز به عنوان بخشی از طراحی نما استفاده می گردد.
دیوارهای سبز را می توان با استفاده از متریال های مختلفی اجرا نمود. اما اگر بخواهید از مزایای این دیوار بهره مند شوید، باید در ابتدا با شرایط نگهداری و متریال های مورد استفاده در ساخت گرین وال ها به طور کامل آشنا شوید. به همین منظور شرکت کاژه در ادامه شما را با متریال های مورد استفاده در ساخت دیوار زنده آشنا خواهد کرد.
تعریف گرین وال
گرین وال یا همان دیوار سبز، یک دیوار با سازه عمودی است. این دیوار از گیاهان طبیعی، خاک، آب و سنگ تشکیل می شود و سازه ای برای رشد نمودن گیاهان طبیعی می باشد. برای رشد و زنده نگه داشتن گیاهان روی این دیوار از سیستم آبیاری داخلی استفاده می گردد. از انواع دیوارهای سبز می توان در طراحی داخلی بنا و همچنین طراحی نمای خارجی آن ها استفاده نمود. این دیوارها از نظر ساختار به دو نوع مستقیم و دو پوسته تقسیم می شوند.
دیوار سبز مستقیم:
دیوار سبز مستقیم به دیوارهای سبزی گفته می شود که بدون هیچ گونه واسطه ای به دیوار اصلی متصل می شوند. معمولا گیاهانی که در این نوع دیوار زنده مورد استفاده قرار می گیرند، با رشد خود سطح دیوار را پوشش می دهند. به همین دلیل است که در ساخت این دیوارهای زنده معمولا از گیاهان خودرو استفاده می شود. البته این نوع دیوار سبز نسبت به نوع دو پوسته دارای معایب قابل توجهی می باشد. اولین عیب آسیب های ناشی از این دیوار سبز به سازه ساختمان است. همچنین هزینه نصب و نگهداری این دیوارها از نوع دو پوسته بیشتر است.
گرین وال دو پوسته:
در اجرای دیوارهای سبز دو پوسته از یک سازه به عنوان نگهدارنده استفاده می شود. بنابراین پوشش دیوار به طور مستقیم روی بدنه نما سوار نمی شود. به همین دلیل است که احتمال آسیب رساندن آن به بدنه ساختمان به میزان قابل توجهی کاهش می یابد.
انواع گرین وال بر اساس متریال
دیوارهای مدولار:
این دیوارها دارای داربست هایی با جنس استیل هستند، که روی سازه اصلی نصب می گردند. البته این دیوارها را می توان به عنوان دیوار سبز مستقل نیز اجرا نمود. اما نکته قابل توجه در رابطه با دیوارهای مدولار قابل بازیافت بودن آن ها و قابلیت اجرای آن ها با اشکال متفاوت است.
دیوار سبز کابلی:
این نوع گرین وال برای نگهداری از گیاهانی استفاده می شود که وزن نسبتا بالایی دارند. زیرا سازه آن ها توپی های فولادی است که از میان کابل ها عبور کرده اند. بنابراین به راحتی می توان توپی ها را به دیوار اصلی پیچ نمود. به همین دلیل استفاده نمودن از این متریال برای گیاهانی مناسب است که به صورت بالا رونده هستند. کابل های این دیوار را می توان با توجه به نوع گیاه به صورت افقی و عمودی نصب نمود.
دیوار شبکه ای:
این نوع متریال نیز برای گیاهان بالا رونده مناسب می باشد. زیرا ساختار آن به صورت شبکه ای بوده و می توان آن را به دیوار اصلی متصل نمود. بنابراین استفاده از این دیوار به تنهایی امکان پذیر نمی باشد. از طرفی می توان دیوارهای شبکه ای را در اشکال مختلفی اجرا نمود.
دیوار زنده نمدی:
گرین وال نمدی با نام نمد پلیمر نیز شناخته می شود. این دیوار همانطور که از نامش پیداست، دارای سازه ای نمدی می باشد. اجرای گیاهان روی این سازه بسیار راحت است و به راحتی می توان گیاهان روی آن را تعویض نمود. امکان تهویه مناسب گیاهان از مهم ترین مزایای این نوع متریال است.
دیوار هیدروپونیک:
این دیوار جدیدترین نوع گرین وال است، که برای رشد گیاه نیازی به خاک ندارد. بنابراین با استفاده از مواد افزودنی، آب و هوا به رشد گیاه کمک می نمایند.
مزایا و معایب دیوار سبز
مزایا:
- اجرای انواع گرین وال به کاهش دمای ساختمان کمک می نمایند.
- در جذب آب باران موثرند و نوعی عایق حرارتی و رطوبتی محسوب می شوند.
- در زیباسازی شهر بسیار مفید هستند.
- در دفع کربن دی اکسید و تصفیه هوا نقش بسیار موثری دارند.
- به عنوان عایق صوتی مناسبی نیز شناخته می شوند.
- به کاهش استرس در محیط های کاری نیز بسیار کمک می کنند.
معایب:
- اجرای این دیوارها دارای محدودیت شرایط اقلیمی است.
- با تغییر شرایط جوی ممکن است به سازه و دیوار اصلی ساختمان آسیب وارد کنند.
- هزینه اجرای انواع دیوار سبز بالا می باشد.
- احتمال زرد شدن و ریختن گیاهان در فضاهای داخلی وجود دارد.
